Lee

Hoe ben je voor het eerst aan Brompton gekomen?

Het begon allemaal met een fietstocht met mijn vriend en zijn zoon. We stapten op de tram om naar huis te komen en werden door de inspecteur aangehouden. Ze zeiden dat je die fietsen niet kunt meenemen; je mag alleen vouwfietsen hebben. Ik had nog nooit aan vouwfietsen gedacht. Niet lang daarna was ik in Harry Halls (fietsenwinkel in Manchester) en ze lieten me de Bromptons zien. Ik hield meteen van ze; echt waar. Dat was tien jaar geleden en ik heb nooit omgekeken.

Waar gebruik je die van jou voor? 

Oh, alles. Ik ben er elke dag mee bezig. Ik ga naar mijn werk, doe mijn training voor Iron Man, ga hondenvoer kopen. Mensen geloven niet wat je op één enkele fiets kunt doen. Ik noem ze de Land Rover van de fietsen. Het is misschien niet voor iedereen, maar als je ze meteen fijn vindt, dan zul je voor altijd van ze houden. En ze gaan eindeloos mee. Die van mij krijgt veel te voorduren. Als ik op het kanaalsysteem tussen Manchester en Macclesfield fiets, springen andere mensen van hun mountainbikes en duwen ze hun fiets over de kasseibruggen, en ik vlieg langs met de mijne volgeladen.

Geladen? 

Ja, je zou versteld staan van wat ik op mijn fiets meeneem: tuinharken, veegborstels, alles. Ik leg ze op het rek en laat ze dan over het frame lopen. Het is alsof het ervoor is ontworpen. Ik heb ook de mand aan de voorkant. Mijn hond ging daar vroeger in toen ze een puppy was, maar ze is nu te groot, dus rent ze naast me. We gaan over paden en van alles. Ze vindt het geweldig. Haar naam is Brandy. Ze is gewoon geweldig.  

Heeft je Brompton een naam? 

Ha, ha, nee, dat niet. Ik heb geen van mijn fietsen een naam gegeven, maar misschien doe ik het na vandaag! Ik heb er nu drie gehad, nieuwe en tweedehands. Ik gaf er een aan mijn dochter toen ze naar Londen verhuisde en een aan mijn zoon.  Het is de beste manier om je te verplaatsen. Eerlijk gezegd kan ik je een lijst geven van mensen die door mij bij Bromptons terecht zijn gekomen. Een van mijn vrienden gaat niet naar Glastonbury zonder zijn fiets, en een ander heeft een Brompton-tatoeage. Dat deed hij binnen een maand na het krijgen van de fiets! Hij begon de fiets te gebruiken in plaats van zijn auto en het veranderde zijn leven. Weet je, totdat je iets anders ervaart, realiseer je je niet hoeveel stress autorijden kan brengen. Als mensen zeggen dat ze me ergens kunnen afzetten, zeg ik nee, bedankt. Waarom zou ik dat willen? Ik ben vrij op mijn fiets.

Neem je jouw Brompton overal mee naar toe?

Ik ga niet weg zonder. Je kan erom lachen, maar ik voel me leeg als ik hem niet heb. Ik verveel me. Met een Brompton verveel je je nooit. Ik zal tot de dag dat ik sterf op een Brompton rijden. Ik ben er zeker van. Vorig jaar nam ik hem mee naar Italië en Kroatië. Ik nam de trein naar Londen en fietste naar de O2 Arena om Madonna te zien.  En weet je wat? Ik heb altijd gezegd dat drie van de beste weken van mijn leven in de Alpen waren, maar toen ging ik alleen naar Schotland met mijn Brompton. Ik stapte uit bij de laatste treinhalte voor John O Groats en fietste naar Ullapool terwijl ik onderweg kampeerde, en dat waren enkele van de beste dagen die ik ooit heb gehad.  

Houd je van afstanden? 

Ik denk het wel, maar ik zie mezelf niet als een fietser, omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf vermaak. Ik rijd in een zacht tempo. Ik heb geen haast. Weet je wat, ik kan echter groepen wielrenners bijhouden wanneer ik wil. Ik doe al mijn training voor de Iron Man erop. Hij heeft misschien kleine wielen, maar kan verrassend vaart maken. Training heeft alles te maken met tijd op het zadel. Ik rijd misschien zachtjes, maar ik rijd veel. Wist je dat de meest bereisde man ter wereld, Heinze Stucke, een Brompton had? Toen ik dat zag, dacht ik bij mezelf, Duitsers zijn gewoon geweldig in techniek, en hij koos een Brompton om al dat rijden te doen. Dat zegt iets, nietwaar? Ik denk toch van well.